Monastyr położony w wąwozie Derventa nad rzeką Yantra, 7 km na północ od Weliko Tyrnowo. Jest największym z monastyrów położonych wokół Wielkiego Tyrnowa i czwartym co do wielkości w Bułgarii. Został założony w czasie Drugiej bułgarskiego państwa w XIII wieku. Początkowo podlegał monastyrowi Vatopedi w Górach Athos i w 1360 r. zyskał autonomię. Pochodzenie Klasztoru Przemienienia Pańskiego wiąże się z osobą drugiej żony bułgarskiego cara Iwana Aleksandra — Sary i ich syna cara Iwana Sziszmana, przekazali oni pieniądze na jego odbudowę i naprawę. Dlatego klasztor znany jest również jako Sarin lub Shishmanov. Odegrał również ważną rolę w życiu duchowym stolicy Bułgarii w XIV w.

W średniowieczu monastyr znajdował się około 400-500 metrów na południe od obecnego miejsca. Pierwotne miejsce zostało opuszczone po jego zniszczeniu podczas podboju Tarnova pod koniec XIV w. Po upadku Bułgarii pod panowanie osmańskie był wielokrotnie palony i grabiony przez Turków, a następnie całkowicie niszczony.

W obecnym miejscu monastyr został odbudowany w 1825 r. Budowę głównego kościoła rozpoczęto w 1834 r. Ściany wewnętrzne i zewnętrzne kościoła zdobią freski z lat 1849-1851 autorstwa wielkiego bułgarskiego artysty Zacharego Zografa z Samokowa. Wraz ze słowiańskimi pedagogami św. Cyrylem i Metodym, Zachary Zograf namalował autoportret, a jego autograf nosi ikona świątyni 'Przemienienie' . Bardzo interesująca jest wielka scena 'Sąd Ostateczny' na wschodniej ścianie w narteksie, gdzie niewłaściwi mężczyźni i kobiety są przedstawiani w cywilnych strojach, a czarownice i uzdrowiciele w wiejskich strojach ludowych. Niezwykła jest scena 'Koło życia' namalowana na zewnętrznej południowej ścianie ołtarza, która traktuje w aspekcie religijno-filozoficznym o naturalnym rozwoju życia ludzkiego.

Ikonostas kościelny został utworzony w 1838 r. W latach wojny rosyjsko-tureckiej pełnił funkcję szpitala. W 1991 roku część cel klasztornych w klasztorze Przemienienia Pańskiego uległa zniszczeniu po zawaleniu się skał nad klasztorem. (GM)

W Starej Płaninie pomiędzy Kyrnarem a Trojanem biegnie kręta droga górska, której zwieńczeniem jest Przełęcz Trojańska (Троянски проход) położona na wysokości 1525 m n.p.m. Droga jest miejscami kręta i wymaga sporej koncentracji. Przeważnie prowadzi zalesionymi odcinkami jedynie końcowy odcinek drogi poprowadzony jest górskimi łąkami przypominającymi nasze bieszczadzkie połoniny. Droga i przełęcz w czasach starożytnego Rzymu odgrywała spore znaczenie łącząc północną i południową część dzisiejszej Bułgarii.   Kilkanaście minut drogi od przełęczy na szczycie Gołartepe wybudowano munumentalną Arkę Wolności. Cytując Wikipedię:
Jest to masywna betonowa konstrukcja o wysokości 35 metrów. Mimo, że przełęcz nie należy do ważnych punktów rosyjsko-tureckiej wojny wyzwoleńczej i w jeszcze mniejszym stopniu wejścia Armii Czerwonej do Bułgarii we wrześniu 1944, arka jest poświęcona „rosyjskim i sowieckim wyzwolicielom” – jej nazwa to Arka Wolności. Dochodzi się do niej wąską drogą asfaltową, od południowej strony grzbietu, przechodząc przez miejsce Kostow poługar. Na arce płaskorzeźbami są przedstawieni bułgarscy hajducy, partyzanci (czyli buntownicy z dwóch różnych epok) i rosyjscy oraz sowieccy żołnierze. Byli oni przywitani symbolicznie chlebem i solą przez kobiety w bułgarskich strojach ludowych, odpowiednio w 1878 i 1944, widoczne na północnej stronie arki. Pomnik jest na placyku, z którego na północy widać doliny Belego Osymu i Trojana, a na południe otwiera się widok na Sredną Gorę, Rodopy i Riłę, a na wschodzie i zachodzie – widać najbardziej znane szczyty Starej Płaniny, włącznie z najwyższym Botewem.

Paperudata Waterfall, około 100 km na wschód od Sofii tuż przy drodze leży malutki wodospad Peperudata/Антонски водопад "Пеперудата".

Fotki poniżej:

Kopriwsztica to niewielka miejscowość leżąca na wschód od Sofii.  W mieście zachowała się typowa zabudowa XIX-wiecznej Bułgarii, co czyni Kopriwszticę miastem-skansenem i jedną z największych atrakcji turystycznych regionu. Kopriwsztica odegrała też – obok Panagjuriszte – kluczową rolę w narodowowyzwoleńczym antytureckim powstaniu kwietniowym w 1876 roku, które rozpoczęło się właśnie tutaj. Do naszych czasów zachowały się liczne pamiątki z tego okresu – broń, stroje, przedmioty codziennego użytku i inne. Można je dziś oglądać w niektórych udostępnionych do zwiedzania budynkach miasta.Z Kopriwszticy pochodziło też kilku bułgarskich bohaterów walk wyzwoleńczych, m.in. Todor Kableszkow, Georgi Benkowski i poeta Dimczo Debelianow, którym poświęcone są tu osobne muzea. (wiki).


Budynki są wzniesione w charakterystycznym stylu i pomalowane na pastelowe kolory:





Zaczynamy zwiedzanie od starej szkoły, która nie jest oznaczona na google maps. Kupujemy bilety w cenie 5 BGN i zaczynamy podróż w czasie. Wnętrza są wyposażone w sprzęty szkolne sprzed przynajmniej 100 lat.





Ekspozycja związana jest również z miejscowym rękodziełem:




A tu mi pachnie rakiją:

Tym razem podczas naszego pobytu w Warszawie wybór padł na restaurację Munja. Jest to druga restauracja o tej nazwie w Warszawie. Mieści się w Browarach Warszawskich, zrewitalizowanym miejscu między ulicami Grzybowską, Wronią, Chłodną i Krochmalną.

Ogólnie jest bardzo smacznie, kelnerzy uwijają się między stolikami, na miejscu działa grill/skara. Stolików jest więcej niż w "starej" Munji, są też miejsca na dworze. Raczej wcześniej trzeba zamówić miejsce. My jesteśmy w piątkowy wieczór i lokal jest pełen osób. Smaki potraw wyraziste, dania są ładnie podane i smakują Bałkanami. Ceny umiarkowane. Za 4 dania, startery, dwie karafki wina płacimy około 400 zł.

Jako starter zamawiamy tatara z polędwicy wołowej:


Musaka:


Cevapcici z jagnięciny:


Ośmiornica:


Risotto z owocami morza, trochę za rzadkie, przypominało w konsystencji gęstą zupę z ryżem:



Polecamy to miejsce.

Na wyjeździe z Bułgarii kupiłem sobie coś, co wyglądało na tanie wino. Byłem w markecie i nawet za bardzo nie czytałem     Plastikowa butelka półtoralitrowa, 9,5 procent. Na rysunku jakieś owoce, ale jak wino to nie smakuje  Pisze tam m.in. bałkanski gaziran oraz bilkov eliksir. Jak to wrzuciłem do internetu to pojawiają się jakieś szampony i... bitwa pod Gallipolli   Może ktoś pomoże?

W połowie drogi między Banja Luka a Jajce zatrzymujemy się na przydrożnym, żwirowym parkingu i od razu rozpościera się przed nami niesamowity widok. Rzeka Vrbas wyżłobiła w skałach osadowych głęboki kanion jednocześnie meandrując. I dzięki tym procesom mamy takie oto widoki:

Piran (wł. Pirano), miasteczko leży nad morzem, architektonicznie przypomina włoskie miasta gdyż przez jakiś czas było wenecką twierdzą na Półwyspie Istria. Tak jak Koper znalazł się w granicach Jugosławii w 1954 roku. Ok. 10 procent mieszkańców miasta posługuje się językiem włoskim.
My przyjeżdżamy do miasta z samego rana, parkujemy tuż przed miasteczkiem na jakimś dzikim parkingu i zaczynamy zwiedzać.

Zaczynamy od murów obronnych, które okalają miasto od wschodu, wstęp na mury to 2€ ale warto gdyż z kilku baszt roztacza się piękny widok na leżące poniżej miasto:


Zdjęcia wyszły bajkowo, telefon się spisał, kolory są takie jak w rzeczywistości, niebieskie morze, zieleń roślinności i ceglaste kolory dachówek komponują się w oszałamiającą całość:


Na murach zlokalizowanych jest kilka baszt, z każdej widok powala:






Podobno ten parking jest darmowy ale pani w kasie radziła nam tu nie parkować:






















Woda w morzu lazurowa, przepiękna:




Zieleń jakaś taka zielona choć klimat tu jej nie rozpieszcza, szczególnie w lecie jest mało opadów:

A te wszystkie krzewy kwitną całe lato i jest tak pięknie. To chyba oleandry:



CDN

Po kilkudniowym pobycie w głębi Słowenii przybywamy na jej wybrzeże. Długość linii brzegowej całego państwa to mniej niż 50 km. Jest tu kilka miasteczek wartych uwagi, My rozpoczynamy od Koper, z włoskiego Capodistria. Miasto ma historię związaną z Włochami co da się zauważyć przede wszystkim w wyglądzie i architekturze. Od 1954 r miasto znalazło się w obrębie Jugosławii, pełni dziś rolę turystyczną i handlową - znajduje się tu jedyny w Słowenii port handlowy.
Ale po kolei...
Parkujemy za pomocą aplikacji EasyPark i udajemy się na spacer po miasteczku:

Mijamy budynek urzędu miejskiego:








Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Koprze:


Pałac Pretorów:


Uliczki wokół Titov Trg:

W zachodniej części Słowenii, ok. 50 km na pd - zach od Lubljany położona jest Jaskinia Postojna. Jest to najbardziej znana jaskinia krasowa w Europie, ilość form naciekowych jest przeogromna. Bilet wstępu to koszt 28€ dla osoby dorosłej, audioguide 3,5€ (choć my nie płaciliśmy a wydawali wszystkim po kolei nie pytając czy mamy zapłacone, trzeba było tylko podać język - jest po polsku. Bez audioprzewodnika nie warto zwiedzać bo przewodnik tylko oprowadza i pilnuje). Wejścia są co godzinę. Czas zwiedzania jaskini to około 1h30min.


W tym budynku kupujemy bilety (można płacić kartą):




Tu można się posilić, my pijemy kawę i jemy ciacho:


Jest też hotel:


Po tych schodkach kierujemy się do wejścia do jaskini:


Warto wziąć polara, kurtkę gdyż jest po prostu zimno (ok. 8 st C), chłód jest szczególnie odczuwalny podczas jazdy kolejką:



CDN